-
1 mian|ować
pf, impf Ⅰ vt 1. (nominować) to appoint, to nominate; (na stanowisko kapitana) to name; (na stopień oficerski) to commission- mianować kogoś przewodniczącym to appoint a. nominate sb as chairperson- mianować kogoś na stanowisko dyrektora to appoint a. to nominate sb director- został mianowany gubernatorem he was appointed governor- z mianowania by nomination- był prezesem z mianowania, nie z wyboru he was nominated chairman, not elected2. książk. (nazywać) to call- ojczym cieszył się, że był przez dzieci żony mianowany tatą the stepfather was glad (that) his wife’s children called him DadⅡ mianować się 1. (nominować się) to appoint oneself, to nominate oneself- po wojskowym zamachu stanu generał mianował się prezydentem after the military coup the general appointed himself president2. książk. (nadawać sobie nazwę) to call oneself- dlaczego on mianuje się naszym wujem? why does he call himself our uncle?The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > mian|ować
См. также в других словарях:
oficerski — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ib, oficerskiscy {{/stl 8}}{{stl 7}} mający związek z oficerem, jego służbą : {{/stl 7}}{{stl 10}}Oficerskie gwiazdki. Oficerski mundur. Stopień oficerski. Szkoła oficerska. Klub oficerski. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
porucznik — m III, DB. a, N. porucznikkiem; lm M. porucznikicy, DB. ów 1. «oficer w stopniu niższym od stopnia kapitana; drugi stopień oficerski w Wojsku Polskim» Oddział pod dowództwem porucznika. Zdobyć szlify porucznika. 2. hist. «w dawnym wojsku polskim… … Słownik języka polskiego
miczman — m IV, DB. a, Ms. miczmannie; lm M. i, DB. ów mors. «najniższy stopień oficerski w marynarce wojennej w Rosji carskiej; w radzieckiej marynarce wojennej: najwyższy stopień podoficerski; marynarz mający ten stopień» ‹ros. z ang.› … Słownik języka polskiego
komisarz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. e, D. y {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} stopień oficerski w policji; także: osoba mająca taki stopień : {{/stl 7}}{{stl 10}}Śledztwo prowadzi komisarz policji. Narada… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
aspirant — m IV, DB. a, Ms. aspirantncie; lm M. aspirantnci, DB. ów 1. «pracownik zakładu naukowego, zwłaszcza w Rosji, przygotowujący się do samodzielnej pracy naukowej, szczególnie ubiegający się o stopień kandydata nauk» 2. «stopień oficerski w… … Słownik języka polskiego
esauł — m IV, DB. a, Ms. esaułule; lm M. owie, DB. ów 1. «stopień oficerski w wojskach kozackich carskiej Rosji; oficer mający ten stopień; asauł» 2. «zastępca atamana koszowego u Kozaków zaporoskich» ‹ukr. z tur.› … Słownik języka polskiego
komisarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y 1. «oficer policji; ranga, stopień oficerski w policji» 2. «pełnomocnik dyplomatyczny niektórych państw w krajach nie mających pełnej suwerenności» 3. «urzędnik stały lub powołany okresowo do wypełnienia specjalnych… … Słownik języka polskiego
lejtnant — m IV, DB. a, Ms. lejtnantncie; lm M. lejtnantnci, DB. ów «stopień oficerski w armiach wielu krajów odpowiadający polskiemu porucznikowi; oficer mający ten stopień» ‹niem. z fr.› … Słownik języka polskiego
nadinspektor — m IV, DB. a, Ms. nadinspektororze; lm M. nadinspektororzy a. owie, DB. ów «w niektórych państwach: stopień oficerski w policji wyższy od inspektora; oficer mający ten stopień» … Słownik języka polskiego
nadkomisarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) «w niektórych państwach: stopień oficerski w policji wyższy od komisarza; oficer mający ten stopień» … Słownik języka polskiego
podporucznik — m III, DB. a, N. podporucznikkiem; lm M. podporucznikicy, DB. ów «najniższy stopień oficerski, niższy od porucznika; oficer mający ten stopień» Oficer w stopniu podporucznika. Awansować na podporucznika. Podporucznik rezerwy … Słownik języka polskiego
